Σεβάχ ο θαλασσινός
Στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι
Γαλέρες έρχονται και πάνε
Ρεσάλτα κάνουνε οι μούτσοι
Κι οι πειρατές μεθοκοπάνε
Στο καπηλειό το λιμανίσιο
Θάλασσα, πικροθάλασσα
Γιατί να σ’ αγαπήσω;
Σαρακηνοί και Βενετσάνοι
Πιάνουν και δένουν στο κατάρτι
Ελόγου μου τον Καπτα-Γιάννη
Το παλικάρι, τον αντάρτη
Τον άντρακλα τον πελαΐσιο
Θάλασσα, πικροθάλασσα
Γιατί να σ’ αγαπήσω
Και κει στου μακελειού την άψη
Δαγκώνω τα σκοινιά τα λύνω
Και μα τον Άγιο Κωνσταντίνο
Όλους τους ρίχνω μες την χάση
Δεμένους με τα χέρια πίσω
Θάλασσα, πικροθάλασσα
Πως να μη σ’ αγαπήσω
|
Sindbad, der Seefahrer
An dem elfenbeinernen Mundstück
(meiner Wasserpfeife ziehe ich)
Galeeren kommen und gehen
Die Schiffsjungen springen zum Entern
und die Piraten besaufen sich
in der Hafenkneipe
Meer, bitteres Meer
warum soll ich dich lieben?
Sarazenen und Venetier
nehmen mich und fesseln mich an den Mast
meine Wenigkeit, den Kapitän Giannís,
den Palikaren, den Meuterer,
den Mann aus dem Meer
Meer, bitteres Meer
warum soll ich dich lieben?
Und dort, auf dem Höhepunkt des Massakers
beiße ich die Seile durch
Und ich schwöre beim Heiligen Konstantin
Ich werfe sie alle ins Meer
(in die "Verlorenheit")
mit den Händen auf dem Rücken gefesselt
Meer, bitteres Meer
wie kann ich dich nicht lieben?
|